میراث دیجیتال چیست؟

از دهه 90 میلادی فناوری های دیجیتال به صورت گسترده در میراث فرهنگی مورد استفاده قرار می گیرد و در سال 2003 سازمان جهانی یونسکو در راستای حفاظت از محتواهای دیجیتالی، منشور حفاظت از میراث دیجیتال را تدوین می کند. در ادامه فعالیت های یونسکو برای دیجیتال سازی میراث فرهنگی، در سال های 2012، 2013 و 2105 گنگره های با موضوع حفظ میراث فرهنگی و دیجیتال سازی برگزار می شود.

در سال 2015 سازمان جهانی یونسکو از دولت ها درخواست می کند برای پاسداری و دسترس پذیری منابع فرهنگی، آنها را دیجیتالی نمایند.

 میراث دیجیتال به معنی بهره گیری از فناوری های دیجیتال در عملیات­ های شناسایی، مستندنگاری، مرمت، بازسازی، حفاظت و معرفی میراث مشترک بشری است.

میراث دیجیتال در پنج موضوع  بررسی و طبقه بندی می شود :

1. میراث مادی: عمارت‌ها، شهرها و چشم‌اندازهای فرهنگی (میراث جهانی)
2. میراث فرهنگی و سنتی: فولکلور، آواز، صنایع دستی (میراث معنوی)
3. موزه‌ها و مجموعه ها : اشیاء قابل نقل و انتقال و موزه‌ها (میراث منقول)
4. کتابخانه‌ها و آرشیوها: کتاب‌ها، نقشه‌ها، آرشیوهای دیداری- شنیداری (میراث مستند)
5. هنر و خلاقیت: هنرهای دیجیتالی

شیوه­ های پیشین مستندسازی به دلیل تراکم بالا و تنوع داده­ های میراث فرهنگی، کارآمدی کافی در ثبت، داده کاوی و تحلیل این حجم بالای آثار را ندارد. اما برخلاف آن، انجام مستندنگاری به روش های جدید نتایج بسیار سودمندی را برای میراث فرهنگی داشته که از آنها می توان به این موارد اشاره کرد .

1. آرشیو و ذخیره­ سازی سیستماتیک
2. مدیریت اطلاعات و دسترس ­پذیری
3. افزایش و ترویج آگاهی مردم نسبت به میراث فرهنگی
4. پایش و تضمین بقای میراث فرهنگی
5. تجاری سازی موثر و کارآمد

به طور خلاصه می­ توان گفت میراث دیجیتال از این باب اهمیت دارد که در گام اول آرشیو و ذخیره­ سازی اطلاعات نظامندتر می ­کند و شرایط را برای دسترسی همگانی و تبادل اطلاعات فراهم می­ کند. علاوه بر این، پایش و حفاظت آثار تاریخی را کارآمدتر و  تجربه­ های جدید و با کیفیت در حوزه میراث فرهنگی ایجاد می ­کند.